Kad je srce zahvalno

Ima onih trenutaka kad vas ljubavni zivot smlavi do neprepoznatljivosti. I onda kad ste na podu vas jos Bog udari nogom.

U tom ste trenu sigurni da cete umrijeti i da se nikad necete oporaviti..dapace, sklupcate se u najudaljenijem cosku u nadi da vas tu nitko nece traziti.

Onda prodje jedan dan, pa drugi dan. Pa jos nekoliko dugih dana. Pokusate cuti da li vam srce jos uvijek kuca, ali ne mozete ga naci ispod svih tih rusevina.

Onda se prisilite da se ponasate kao normalna osoba.. odradjujete ono sto morate.. nasmijete se kad se svi nasmiju, kopirate tudje grimase, jer se na sve ostalo ne mozete prisiliti...

Pa onda prodje jos nekoliko dugih dana i jos duzih noci... Vrtite u glavi sve opcije koje ste imali, proispitujete tu koju ste odabrali.. pa sve ispocetka.

Kad god se to vase srce lagano pridigne s poda na slabe rucice, neocekivani val sjecanja ga zalije i potopi.

A onda jednog dana... polako se, muklo, kao iz daljine, pocnu cuti neki otkucaji tog malog, skrsenog srca... 
I onda dodje netko tko vas natjera da se nasmijete sami od sebe... I nije vazno tko je to.. I nije vazno sto vam je taj netko ili sto ce vam taj netko biti.. I nije vazno je li taj netko za vas ili nije...


Vazan je taj neciji pogled od kojeg vam pobjegne osmijeh..taj neciji dodir koji vam grije kozu... 
Te neke rijeci i iskre... od kojih vase srce.. moje srce.. zahvalno kucne...